Been there, done that. Laatste dagje Nieuw-Zeeland

Hallo allemaal,

Nog even een nieuw verhaal voordat ik vannacht het vliegtuig naar Sydney (Australië) pak en mijn avontuur in Nieuw-Zeeland alweer voorbij is.

Mijn vorige blog eindigde in de stad waar ik nu weer zit, Christchurch. Christchurch is tegenwoordig een stad zonder ziel, door 2 recente aardbevingen ligt de stad grotendeels in puin, maar toch hebben we ons er prima vermaakt. Zo zijn we naar het Orana Wildlife Park geweest waar we leeuwen gevoederd hebben vanuit een kooi (erg gaaf want ze sprongen tegen en op de kooi en het is best indrukwekkend om 250 kilo spieren op een metertje afstand te zien). Ook hebben we de ingezakte kathedraal gezien (die was destijds ook in NL op het nieuws) en zijn we naar Sumner gereden, een wijk waar de huizen nog half ingezakt op de rand van de afgrond staan. Erg interessant om te zien, maar ik was blij dat we weer verder gingen.

Voordat we vertrokken hebben we echter nog wel een goede afsluiter als bedankje voor Mario en Jeanette's gastvrijheid geregeld, een bbq met Brabantse gezelligheid en Guus Meeuwis op de achtergrond.

De volgende ochtend hebben Frank, Tjeerd en ik de trein gepakt naar Greymouth wat inhield dat we van de Oostkust, via de bergen, naar de Westkust zijn gereisd. De route was mooi met valleien, rivieren en uitgespreide weilanden en voordat we het wisten zaten we alweer in onze huurauto in Greymouth. Na een snel bezoek aan de pannekoekenrotsen in Punakaiki zijn we doorgereden naar Franz Joseph.

Dit dorpje ligt aan de voet van de Franz Joseph gletsjer, de grootste gletsjer van Nieuw-Zeeland. Aangezien het daar zo'n 6 meter per jaar regent hadden we geluk dat we de volgende dag met zonnig weer de gletsjer konden aanschouwen, helaas voor Frank en Tjeerd waren de helikoptervluchten naar de gletsjer wel afgelast vanwege harde wind (ik wilde sowieso niet gaan aangezien ik in Argentinië al op een gletsjer ben geweest). In de middag zijn we naar de volgende gletsjer gereden, de Fox gletsjer waar zij met de heli naar boven zijn geweest en ik een wandeling naar de voorkant heb gemaakt. Die avond merkten we ook meteen dat het niet gelogen is qua regenval aangezien het de hele nacht keihard geregend heeft (in combinatie met onweer).

De volgende dag hebben we 8 uur gereden om aan de voet van Mount Cook (de hoogste berg van Nieuw-Zeeland) te kamperen. Na een koude nacht (de teentjes waren redelijk bevroren in de ochtend) zijn we de Hooker Vallei ingelopen, aparte naam al zeg ik het zelf, om bij een gletsjermeer uit te komen. Uiteraard erg mooi om te zien, maar helaas was het de hele tijd bewolkt en koud dus ik was blij toen we weer in de warme auto zaten.

Wanaka was onze volgende bestemming en hier is het wederom weer eens mis gegaan. Dit is echt een paradijs voor mountainbikers met prachtige paden over de beboste heuvels en wij konden het dus niet laten om ze te gaan ontdekken. Dit ging goed totdat ik besloot om enkele springbulten te pakken en ik uiteindelijk crashte. Ik heb mijn lesje wel geleerd (springbulten en schansen zijn gewoon niet mijn ding), maar helaas moest ik wel weer naar het ziekenhuis. Tijdens de crash ben ik hard op mijn schouder gevallen (ook de helm heeft het zwaar te verduren gehad aangezien die in stukken lag) en ik bleek een scheurtje in mijn pees te hebben. Gelukkig geen blijvend letsel maar ik heb daar helaas zelfs vandaag, 3 weken later, nog last van. Ik denk dat, naast mijn moeder, de verzekeringsmaatschappij ook blij is als ik thuis ben aangezien ik intussen aardig op weg ben om hogere kosten dan de premie te hebben.

Na een rustdag, die was al ingepland maar was nu extra welkom, zijn we doorgereden naar Queenstown, de avonturen hoofdstad van de wereld. Hier kun je schijnbaar nog beter mountainbiken dan in Wanaka, maar dat kan ik helaas niet over mee praten. Vanuit hier zijn we de Routeburn Track gaan lopen, een 32 km lange wandelroute door de bergen en bossen. Omdat vervoer hier erg duur is en wij als Nederlanders geen zin hadden om bijna 100 euro de man te betalen hadden we besloten om de route heen en terug te lopen. Dit hield dus in dat we deze 3 dagen niet gemiddeld 10 km per dag liepen, maar 20. Vanwege mijn schouderblessure mocht ik "helaas" geen backpack dragen en dus moesten Frank en Tjeerd al onze spullen meesjouwen (bedankt jongens!). De route was mooi net zoals het weer op de 1e daq, maar daarna werd het toch net even iets minder. Dag 2 veel regen en dag 3 zelfs hagel, natte sneeuw en uiteindelijk sneeuw wat resulteerde in doorweekte kleding en halfbevroren ledematen. De warme douch die daarop volgde was werkelijk 1 van de beste die ik ooit gehad heb.

In Queenstown hebben we verder niet heel veel bijzonders gedaan, met uitzondering van mijn persoonlijke dieptepunt van dit jaar. Dieptepunt in de positieve zin van het woord aangezien ik hier een bungeejump van 134 meter heb gedaan. Ik kan je vertellen dat je adrenalineniveau op zo'n moment echt sky high is vooral als er bij je voorganger een veiligheidspin breekt en je dat op het moment van springen te horen krijgt. De sprong zelf was echt super, helaas had ik die avond wel extra pijn aan mijn schouder.

Vanuit Queenstown zijn we doorgereden naar een camping vlakbij de Milford Sound. Naast het feit dat er hier werkelijk honderden zandvliegen bij onze tenten vlogen kwam er ook nog een man die ons vertelde dat we voor 06.00 uur weg moesten zijn ivm rattenbestrijding (nergens geen notificatie of wat dan ook, maar als we er dan nog waren zou de politie ons meenemen). Oh ja, voor degene die het niet weten, zandvliegen zijn dus echt 10x erger dan muggen aangezien zij niet steken maar de toplaag van je huid opeten en jeukende wondjes achterlaten.

De volgende ochtend zijn we dus maar om 05.30 uur opgestaan en richting de haven van Milford Sound gereden. Vanuit hier vertrok onze cruise, waar we echt een super ontbijtbuffet hadden, door de Milford Sound (fjord). Frank (en wij dus ook) had geluk dat de goden hem zonnig weer op zijn verjaardag gaven en hierdoor konden wij de natuur in volle glorie aanschouwen. Die middag zijn we doorgereden naar Dunedin waar we 's avonds als cadeautje gezellig zijn gaan steengrillen (erg lekker en blijkbaar ook nog eens gezond).

In Dunedin zijn we de steilste (woon)straat van de wereld opgelopen, een straat met een max. stijgingspercentage van 37% (dus met elke 2,87 meter ga je 1 meter omhoog). Verder hebben we een tour in de bierbrouwerij gehad, inclusief een halfuur onbeperkt alle soorten "proeven" (erg interessant ;)).

Gisterenochtend heb ik Frank afgezet bij het vliegveld en ben ik met Tjeerd teruggereden naar Christchurch (Frank super bedankt voor de gezellige tijd!). Vandaag is onze laatste dag hier en om te zorgen dat onze laatste dollars goed besteed werden zijn we naar een Nederlands café gegaan om een broodje kroket met bitterballen en als toetje een tompoes en stroopwafel te eten. Erg lekker na bijna 11 maanden reizen!

Vanavond heb ik nog een sollicitatiegesprek en dan gaat de wekker alweer om 03.00 uur. Iedereen een gezellige sinterklaasavond en tot spreeks (vanuit Australië)!