De laatste maand in Zuid-Amerika

Hola,

Wederom een maand, waarin ik 3 landen bezocht heb, voorbij sinds mijn laatste verhaal dus hoog tijd voor een update.

Na mijn relaxdagen in Sucre, de hoofdstad van Bolivia, was het tijd voor de hoogst gelegen stad ter wereld, Potosi (4100 meter). Deze stad is lelijk, saai en er is niks bijzonders op 2 dingen na, het Geldmuseum en de zilvermijnen. Potosi was namelijk 1 van de belangrijkste steden tijdens de Spaanse koloniale tijd aangezien het aan de voet van een berg gevuld met zilver, goud, zink en ijzer ligt. Met name zilver werd, en wordt, er gewonnen en Potosi was hierdoor 1 van de steden waar de muntstukken van het Spaanse Rijk werden gemaakt. Ondanks dat de werkomstandigheden barbaars zijn en veiligheid niet in het woordenboek van de mijnwerkers voorkomt kon ik het niet laten om een actieve zilvermijn te bezoeken en met de mijnwerkers mee op pad te gaan. Dit hield in dat we enkele honderden meters de berg in gingen, in schachten waar zelfs kinderen moeite hebben om rechtop te staan, om te zien wat een ¨normale¨ werkdag voor hun is. Ik zeg normaal, maar het is allesbehalve normaal! Ze dragen alleen een helm als bescherming en zelfs een mondkapje vinden ze niet nodig (de gemiddelde leeftijd van overlijden is tussen 45-50 jaar, voornamelijk door de, giftige, stof met als gevolg longziektes). Als ¨cadeaus¨ kopen bezoekers dynamiet, vruchtdrank en coca bladeren (coca wordt gebruikt om op te kauwen zodat je meer energie en minder last van de hoogte krijgt). Het is best wel apart om met een staaf dynamiet rond te lopen, laat staan dat je tijdens de tour ontploffingen hoort. Echt een interessante ervaring (leuk is hier niet op zijn plaats vanwege de slechte arbeidsomstandigheden) die ik iedereen, die het durft, aanraad.

Na het bezoek aan de zilvermijn was het tijd om Potosi te verlaten en door te reizen naar Uyuni. Dit stadje is het algemene beginpunt voor een jeeptour door de beroemde Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. De Dakar Rally was hier vorig jaar ook voor een etappe en met recht, de zoutvlakte is echt fenomenaal, een unieke plek op aarde. Het leuke is dat je er foto´s kunt maken zonder diepte, een populaire bezigheid onder toeristen/backpackers (zeg nooit tegen een backpackers dat ze toeristen zijn aangezien zij toeristen als luxe toeristen zien met een te grote drang voor foto´s). Na zelf ook enkele foto´s gemaakt te hebben was het tijd om te overnachten in een zouthotel (het gebouw en zelfs de tafels en stoelen waren gemaakt van gewonnen zout). Gelukkig was het slechts -12 Celsius ´s nachts, er werd gewaarschuwd dat het tot -25 kan dalen, en met een warme slaapzak was dit best te doen. De volgende dag hebben we enkele, verschillend gekleurde, meren bezocht, enkele met prachtige flamingo´s (zo roze heb ik ze nog nooit gezien). Na 3 dagen was onze eindbestemming San Pedro de Atacama in Chili, een oase in het midden van de droogste woestijn ter wereld. Hier heb ik verschillende activiteiten gedaan, waaronder 2 mountainbike routes (1 door vulkanisch gesteente en 1 door een maanlandschap), een bezoek aan de op 1 na grootste geisers ter wereld en een avondje sterrenkijken. Doordat er meer dan 300 dagen per jaar een heldere lucht is hebben alle grote ruimte-organisaties hier satelietten staan. Ik snap ook echt waarom want de sterrenhemel was echt spectaculair. Naast de gehele melkweg met het blote oog te kunnen zien heb ik ook de ring rondom de planeet Saturnus met de satelliet kunnen bekijken. Ook heb ik uitleg gekregen over de horoscopen, hopelijk kan ik mij die in Nederland nog herinneren.

De laatste avond in San Pedro had ik een kampvuur feestje in de woestijn wat supergezellig was, maar uiteindelijk, letterlijk en figuurlijk, met een kater afliep. Naast de kater door de Pisco, Chili´s nationale drank, was ik er ook mijn telefoon kwijtgeraakt. Gelukkig had ik de meeste foto´s al geback-upd maar ben die van de laatste week kwijt en, misschien wel belangrijker, al mijn contacten. Maargoed ik heb afgelopen weekend een nieuwe telefoon gekocht dus ben weer bereikbaar (als je mijn nummer wilt stuur mij even een privebericht via email of Facebook).

Na een moeizame busreis weer de grens overgestoken, ditmaal naar Salta in Argentinië. Leuke stad, lekker weer en een relaxte atmosfeer maakten het een prima plek om weer even bij te komen van de drukke, voorgaande dagen. Hier heb ik ook maar een ziekenhuis bezocht aangezien de infectie op mijn rug nog niet was genezen, maar later meer hierover.

Vervolgens ben ik naar Cordoba gereisd, de 2e stad van Argentinië met de meeste studenten (7 universiteiten en enkele honderdduizenden studenten). Na enkele goede verhalen gehoord te hebben over de aantrekkelijkheid van de vrouwen en de goede feesten ben ik hier vol goede moed 2 avonden gaan stappen (vrijdag en zaterdag dus ook nog eens de beste dagen). Helaas kwam ik redelijk bedrogen uit, de feesten waren redelijk tam en ook de vrouwen waren minder knap dan gehoopt (misschien komt dat ook omdat ik nuchter moest blijven vanwege een antibioticakuur). De stad zelf is ook lelijk en heeft weinig charme, al met al 1 van de mindere steden die ik de afgelopen 8 maanden bezocht heb.

Na Cordoba was het tijd voor wijn (mijn kuur was inmiddels klaar) en wijn in Argentinië staat gelijk aan Malbec uit Mendoza. Ben dus doorgereisd naar deze stad aan de voet van de Andes en heb er geen spijt van gehad. De wijn was echt heerlijk, heb 1 dag een fiets gehuurd en ben met enkele anderen van wijngaard naar wijngaard gefietst om de verschillende wijnen te proeven (het was zo gezellig dat de politie ons terugbegeleidde naar de fietsverhuur :D). Aangezien mijn infectie nog niet helemaal weg was, was wel al een stuk kleiner, besloot ik maar een controle in het ziekenhuis te doen (gezondheidszorg is in Argentinië immers gratis, zelfs voor buitenlanders). Nadat de dokter de infectie had bekeken en ik vertelde dat ik het in de Peruaanse Amazone heb opgelopen werd ik doorverwezen naar een ander ziekenhuis, gespecialiseerd hierin. De dokter (en haar 3 assistenten) daar hebben de infectie opengesneden en schoongemaakt, waarna ze erachter kwamen dat er een ¨parasiet¨ inzat. Die hebben ze er uitgesneden en vervolgens hebben ze de wond met 2 hechtingen gedicht. Dit allemaal zonder verdoving, dus vrij pijnlijk is een milde omschrijving, en ik was ´s avonds destemeer verbaasd dat ik niks van de hechtingen had gemerkt (of ze hebben het niet verteld of ik begreep ze niet, maar ik kwam er dus ´s avonds pas achter dat ik gehecht was). Wederom een antibioticakuur gekregen (wat dus het einde van de wijnen in Zuid-Amerika betekent) en dat zou voldoende moeten zijn.

Ik was dus destemeer verbaasd dat er 2 dagen naderhand een halve centimer grote, beige bult uit de hechting kwam. Na dit aan enkele mensen in het hostel te laten zien, die mij allemaal verzekerde dat het pus was, besloot ik het te verwijderen en ik schrok mij werkelijk de tering toen ik er ineens een larve van 2 cm lang en 1 cm breed uithaald. What the Fuck! Er zat dus al die tijd een insect in mijn rug en geen enkele dokter zag dit (mocht ik geen werk in NL kunnen vinden dan heb ik alvast voor mezelf besloten om als dokter in Argentinië aan de slag te gaan). Ik was bang dat het een giftige larve was, vooral door de rode puntjes die er in cirkels op zijn huid zaten, maar na gisteren door een echte specialist gecontroleerd te zijn lijkt de schade mee te vallen. Voor verder onderzoek is de larve, die ik inmiddels maar Larry heb genoemd, naar een laboratorium gestuurd en ik krijg volgende week de uitslag.

Het feit dat deze dokter, in mijn ogen, wel een specialist is is omdat hij meteen wist wat het was (en mij dit met foto´s kon laten zien), hij Engels sprak en ik in 1 van de veste klinieken van Zuid-Amerika ben geweest, in Santiago de Chile. De wond is gelukkig goed aan het genezen, morgen mogen de hechtingen eruit, en mijn verdere reis komt gelukkig niet in gevaar (heb er wel even een nacht slecht van geslapen, met alle horrorscenario´s die ik kon bedenken rondspokend in mijn hoofd). Nu verblijf ik mooi bij vrienden thuis die ik tijdens heb reizen heb ontmoet, een mooie afsluiting van Zuid-Amerika aangezien ik over 2 dagen naar Paaseiland vlieg en vervolgens via Tahiti naar Fiji ga (kokosnoten en strandtijd :D).

Over een kleine maand sluit mijn beste vriend aan om samen Nieuw-Zeeland en Australië te doen (ook komt een voetbalvriend een maandje meereizen in Nieuw-Zeeland) dus het ¨alleen¨ (geloof mij je bent nooit alleen door alle mensen die je ontmoet) reizen zit er bijna op.

Jullie hoeven je geen zorgen te maken, deze (inmiddels ervaren) backpacker redt zich wel, zelfs als hij ongewilde medereizigers heeft!

Ciao!