Peru deel 2 en Bolivia t/m Sucre

Hallo allemaal,

Ditmaal een zonnige groet vanuit de Boliviaanse hoofdstad Sucre. Ondanks dat ik alweer bijna 3 weken in Bolivia ben ga ik toch eerst beginnen met nog wat ervaringen in Peru.

Na de miljoenenstad Lima was het weer even tijd voor iets anders, namelijk de (enige Zuid-Amerikaanse) oase in de zandduinen genaamd Huacachina. De zandduinen waren echt gigantisch (tot wel 200 meter) en het is een populaire bestemming om te sandboarden (zeg maar snowboarden alleen dan op zand). Erg gaaf om te doen, maar om er te komen moesten we met zandbuggy´s over de duinen racen en dat vond ik stiekem nog leuker (met 70/80 km per uur een bijna verticale duin afgaan is best wel adrenalineverhogend).

De volgende bestemming was, na 2 dagen in het zand spelen, Arequipa. Deze stad, in het Zuiden van Peru, ligt temidden van woestijnen, gigantische bergen en vulkanen en de wereld´s diepste kloven. Aangezien de stad in een aardbevingsgebied ligt zijn de gebouwen maximaal 3 verdiepingen hoog en met meer dan 1 miljoen inwoners betekent dit dat het qua oppervlakte een zeer grote stad is. Mijn voornaamste reden om hier te zijn was een trektocht in de Colca Canyon, de 1 na diepste kloof ter wereld. Helaas was deze 3-daagse tocht redelijk teleurstellend aangezien ik ziek werd op de 1e dag (een hele dag wandelen met koorts is niet leuk kan ik je vertellen) en ik alledrie de dagen niet fit was. Achteraf lijkt het op een virus of parasiet die ik daar opgelopen heb aangezien bijna iedereen in de groep uiteindelijk ziek is geworden. Helaas bleef het voor mij hier niet bij en kreeg ik ook een lelijke ontsteking in mijn gezicht (gelukkig is dat nu allemaal over). Na een antibioticakuur (ook een 1e ervaring) ging het gelukkig snel beter.

Met de ontsteking duidelijk zichtbaar was het tijd voor een van de hoogtepunten van mijn reis, Cusco en de mythische Inkastad Machu Picchu (1 van de 7 wereldwonderen). Cusco, een mooie stad met enkele overblijfselen van de Inka´s nog steeds zichtbaar, was naar mijn mening de mooiste stad van Peru en een goede plek om van lekker eten te genieten. Voordat ik in Machu Picchu aankwam moest ik eerst een 45 kilometer lang pad door de bergen bewandelen, de officiele Inka Trail. Dit pad is meer dan 500 jaar geleden aangelegd door de Inka´s en is nog steeds op veel plekken in de originele staat. De route is heuvelop heuvelaf waardoor je er 3 dagen over doet om bij de stad aan te komen. Machu Picchu ligt op een bergtop en ondanks vergeefse pogingen van de Spanjaarden om deze ¨gouden stad¨ te vinden werd de stad pas in 1914 ontdekt. Hierdoor is de stad nog in originele staat en het is fascinerend om te zien hoe goed onderlegd de Inka´s waren (zo staan veel huizen precies gelijk met de windrichting indicators van tegenwoordig en zijn de ramen richting zonsopgang gepositioneerd. Het enige jammere was dat ik niet de enige toerist was die dit wilde zien (er zijn dagelijks ongeveer 2500 bezoekers).

Cusco en Machu Picchu eenmaal gezien te hebben was het tijd voor mijn laatste stop in Peru, de drijvende eilanden in het Titicaca meer. Het Titicaca meer is het hoogst gelegen meer ter wereld (3808m boven zeeniveau) en de grens met Bolivia loopt hier doorheen. De 87 kunstmatige eilanden (met zo´n 2500 inwoners) zijn uniek in de wereld aangezien ze, inclusief de huizen en zelfs de boten, geheel van riet zijn gemaakt. Heel interessant om te zien wat de mensen daar kunnen maken van riet en hoe ze kunnen leven op deze eilanden (tegenwoordig leven ze van de visvangst en het toerisme).

Na vele waarschuwingen en negataieve verhalen gehoord te hebben was het nu tijd voor wat vele omschrijven als de interessantste grensoversteek in Zuid-Amerika. Bolivia, wat bekend staat om de corrupte agenten en douaniers, is een van de armste landen van Zuid-Amerika en velen proberen hierdoor een slaatje uit alles te slaan. Met de voorkennis die ik had opgedaan had ik een speciale backpackersbus gepakt waar hulp werd gegeven voor de grensovergang en ondanks dat het redelijk lang duurde (zo´n anderhalf uur voor 1 stempel) heb ik verder geen problemen gehad.

De 1e halte in Bolivia was Copacabana dat ook aan het Titicaca meer ligt. Dit kleine dorpje was niet heel bijzonder behalve dat je er heel goedkoop heerlijk verse forel kunt eten. Na een aantal foreletjes was het tijd voor wat avontuur en dus ging de reis verder naar La Paz. Met zo´n 1.5 miljoen mensen de grootste stad van Bolivia en ondanks dat Sucre (waar ik nu ben) de constituonele hoofdstad is wordt La Paz toch als hoofdstad beschouwd. De stad ligt op zo´n 3800 meter hoogte temidden van het Andesgebergte en is naast de hoogste ¨hoofdstad ter wereld¨ ook een ideale uitvalsbasis voor verschillende outdoor-activiteiten. Zo heb ik vanuit daar de populaire mountainbike route Death Road gereden, ´s werelds gevaarlijkste Downhill MTB route. Met enige mountainbike ervaring (in het vlakke Nederland) was het echt een kick om met hoge snelheid de 70 km af te leggen (afdaling van 4800m naar 1200m op voornamelijk keien- en puinweg) en gelukkig heb ik het er heelhuids vanaf gebracht. Ik zeg gelukkig aangezien er meerdere mensen uit mijn groep gevallen waren (en lelijke schaafwonden en sneeën opliepen) en 3 dagen voor mijn trip het laatste dodelijke slachtoffer was gevallen (een Frans meisje kon de bocht niet houden en viel 150 meter naar beneden). Maargoed je leeft maar 1 keer en ik kon het niet laten om deze route te doen;).

Na Death Road was er een dagje rust en vervolgens stond de grootste uitdaging op het programma, een 3-daagse klim naar de top van de 6088 meter hoge Huayna Potosi. Dag 1 was vrij makkelijk aangezien we naar het basiskamp reden met de auto en vanuit daar naar de gletsjer liepen om 2 uurtjes ijsklimmen te oefenen. Dit was erg gaaf aangezien we een verticale ijsmuur van zo´n 10 meter hoogte moesten beklimmen met ijsbijlen, iets wat vermoeiender was dan ik had gedacht. De volgende dag vervolgde we onze weg naar High Camp, het kamp van waaruit we de top gingen beklimmen. Ondanks dat de wandeling maar 2.5 uur duurde was het toch zwaar, vanwege het feit dat ik een rugzak van zo´n 15 kg (incl al mijn klimmateriaal) bij me had en je op die hoogte ook al het lage zuurstofgehalte begint te voelen. Dag 3 (of eigenlijk nacht 2 aangezien we om 1.30 uur aan de klim begonnen) was verreweg het zwaarst, maar ook het mooist. De tocht naar de top duurde zo´n 5 uur en ondanks dat we net na zonsopgang aankwamen was het toch een geweldig uitzicht. Je kon letterlijk over de omringende bergen kijken en ook La Paz en zelfs het Titicaca meer (50 kilomtere verderop) was zichtbaar. Met een euforische stemming, na de teleustellende beklimming van de Cotopaxi vulkaan in Ecuador was ik 200% gemotiveerd om de top te halen, zijn we binnen 3 uur naar High Camp afgedaald om vervolgens richting Basecamp te gaan. Deze trip was veruit het zwaarste, samen met de Cotopai-beklimming, wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan. Met een constant gevoel dat je niet genoeg zuurstof binnenkrijgt en met een minimum temperatuur van -20! was het een zware tocht, maar ik kan het iedereen aanraden die van een uitdaging houdt.

Na La Paz ben ik naar het Toro Toro Nationaal Park geweest, wat bekend staat om de vele dinosaurus voetsporen. Ondanks dat ik de voetafdrukken tegen vond vallen (ik heb er slechts een stuk of 20 gezien en vele waren minder duidelijk dan ik had verwacht) was de kloof waar ze inlagen wel supermooi. Gelukkig is er hier in Sucre een museum met afdrukken en levensgrote beelden dus ik heb mijn portie dinosaurussen wel gehad.

Na de lichte teleustelling was het tijd om het park te verlaten maar dit was moeilijker dan gedacht. Onze bus zou om 14.00 vertrekken, maar na talloze uitstellingen werd ons rond 18.00 uur medegedeeld dat de bus die dag niet meer reed (welkom in Bolivia, waar vertragingen/annuleringen normaal zijn en je er dus rekening mee moet houden dat je ergens vast komt te staan). De volgende ochtend om 06.00 uur de bus gepakt (deze ging gelukkig wel redelijk optijd) en na 5 hobbelige uurtjes aangekomen in Cochabamba. Vanuit hier had ik de nachtbus naar SUcre en om de tijd (een volle middag) te doden ben ik naar het grootste Jezus standbeeld ter wereld gegaan. Dit beeld staat op een heuvel die de hele stad overziet en heeft dezelfde houding als die in Rio de Janeiro.

Sucre, met 300.000 inwoners, is een kleine, gemoedelijke stad met vele mooie gebouwen. Het is de mooiste en veiligste stad van het land en ook is het eten hier zeer goed. Ik ben hier lekker 4 daagjes aan het relaxen alvorens ik morgen naar Potosi vertek (de hoogste stad ter wereld op zo´n 4100 meter hoogte) om een rondleiding in een actieve zilvermijn te doen. Daarna staat de zoutvlakte van Uyuni op het programma dus ik heb nog genoeg te zien voordat ik over een maandje Zuid-Amerika verlaat.

Om jullie een idee te geven over Bolivia, ik weet dat vele het land alleen van naam kennen, hier enkele feitjes en voorbeelden. Bolivia is, volgens Westerse begrippen, een zeer goedkoop land, enkele voorbeelden: Avondeten is max 5 euro, Hostels zijn max 8 euro (incl ontbijt) en bustickets kosten ook maar enkele euros, zelfs als de afstand honderden kilometers bedraagd. Financieel is dit dus een leuk land en ik betaal hier meestal ook met een glimlach mijn rekeningen. Een negatief punt is dat veel mensen hier in armoede leven en bedelaars zijn dan ook in bijna elke straat aanwezig.

Ik begin een verkrampte hand te krijgen van het typen dus ik zal het hier maar bij laten. Zoals jullie lezen gaat het goed met mij en ik ben nog zeker niet van plan om naar Nederland te komen.


Groetjes!