Peru deel 1 (incl. Huaraz en Esperanza Verde)

Hallo allemaal,

Eindelijk de tijd en een goed werkende computer met internetverbinding gevonden om het verhaal van de al geplaatste foto´s te schrijven. Mijn laatste verhaal eindigde met mijn verblijf in Ecuador en stond toen op het punt om de nachtbus naar Mancora (Peru) te nemen.

Mancora is een klein surf en partydorpje in het noorden van Peru, omgeven door woestijn. Na 3 weken in de bergen van Ecuador rondgehangen te hebben was het eindelijk weer eens tijd voor 30 graden, zon, zee en strand. Ik zat in een van de party hostels van Zuid-Amerika dus uiteraard ook een aantal feestjes mee kunnen pakken en enkele nieuwe drankspelletjes geleerd (tja het hoeft niet altijd cultureel te zijn;) ). Na 3 daagjes was het wel weer mooi geweest en ben ik naar Trujillo gegaan, de 3e stad van Peru. Hier ben ik naar de archeologische opgravingsplaats van Chan Chan geweest, de grootste Pre-Colombiaanse stad ooit gevonden (stamt uit ong. 1300 voor Christus). Hier heb ik ook de openingswedstijd vh WK gekeken en vervolgens ben ik naar een surfdorpje 10 km verderop gegaan om weer even wat strand te zien. Hier was ook een Nederlands restaurant (eigenaar komt uit Best) en heb hier dan ook de geweldige openingswedstrijd met nog zo´n 15 Nederlanders gekeken.

Mijn volgende halte was de bergstad Huaraz, temidden van de bergen van de Cordillera Blanca (wat witte bergketen betekent), onderdeel van de Andes. De belangrijkste reden om hier te komen was het wandelen van 2 trektochten, de Santa Cruz Trek en Laguna 69. Ik begon met de Santa Cruz Trekking, een 4 dagen durende tocht van ongeveer 50 km (vanwege de grote hoogteverschillen is dit vermoeiender dan de meeste denken). In een groep van Duitsers en Israëliers en Peruanen waren ik en Frank de enige Nederlanders. Vanwege onze gemeenschappelijke interesses en humor was het al snel duidelijk dat wij het meeste met elkaar zouden omgaan deze dagen. Bovendien hebben wij hetzelfde wandeltempo dus dat was ideaal (wij liepen lekker voorop, genietend van de landschappen en zonder constant Duits of Hebreeuws te moeten aanhoren). Het landschap was echt schitterend (bijna net zo mooi als het voor mij nog steeds populairste Patagonië), met witte bergtoppen, kraakhelder water en veel groen. Het jammere was dat de service van het reisbureau de wensen overliet, zo waren alle tenten lek/nat van binnen (niet ideaal als je de 1e nacht een stortbui hebt en het ´s nachts afkoelt tot rond het vriespunt) wat ertoe leidde dat het merendeel verkouden/ziek was aan het eind van de trip. Ook was het eten zeer matig en waren er op de 1e dag 2 rugzakken met een andere groep mee wat ertoe leidde dat we 2 uur vertraging hadden. Ook heb ik hier een punt van mijn verlanglijstje kunnen afstrepen, namelijk het zwemmen in een gletsjermeer (met een watertemp van 4 graden). Om jullie een idee te geven hoe koud dat is, ik kon er niet langer dan een minuut in blijven omdat sommige delen van mijn lichaam gevoelloos begonnen te worden.

Aangezien ik vrij krap in tijd zat vanwege mijn naderende vrijwilligerswerk in de jungle was het de dag na de Santa Cruz trek tijd voor de Laguna 69 route. Dit is gelukkig slechts 13 km dus dat konden we (ik ben samen met Frank gegaan) in 1 dag doen. Dit meer staat bekend om zijn heldere weerspiegeling (als de zon schijnt lijkt het water op een spiegel die de omringende bergen en de lucht weergeeft. Dit is veruit het blauwste water wat ik ooit heb gezien en dat was echt gaaf om te zien (helaas geeft de foto niet de perfecte weegave). Intussen was mijn verkoudheid redelijk heftig en ´s avonds voelde ik mij redelijk ziek (ondanks dat moest ik wel gewoon mee met de nachtbus richting Lima).

Ik had slechts een weekend in Lima dus behalve uitgaan op zaterdagavond, wat inkopen voor mijn jungleperiode en de wedstrijd Nederland - Chili heb ik er niet heel veel gedaan. De 20 uur durende busrit naar Neshuya (van waaruit ik uiteindelijk nog 4 uur door moest reizen met tuk tuk´s, kano´s en auto´s om uiteindelijk bij Esperanza Verde te eindigen) was alles behalve comfortabel aangezien er geen airco/verwarming was (omdat we de bergen over moesten was het slechts enkele graden in de nacht en in de jungle was het 30 graden met een zeer hoge luchtvochtigheid) en mijn zitruimte nog kleiner was dan bij Easyjet. Maargoed eenmaal aangekomen bij Esperanza Verde was dat allemaal snel vergeten.

Het Nederlandse gezin dat er woont (en de eigenaar van het opvangcentrum is) is zeer open en gezellig. Ik had het geluk dat ik een groot gedeelte van de tijd de enige mannelijke vrijwilliger was wat inhield dat ik vaak met Douwe, de eigenaar, mee kon om klusjes te doen, zoals werken aan het nieuwe woonhuis voor het gezin en het vangen van een pecarry (een wild varken dat we in een andere kooi moesten plaatsen). Het opvangcentrum heeft, vanwege de korte bestaansduur, nog niet heel veel dieren maar de dieren die er waren zijn al de moeite waard. Zo zijn er verschillende soorten aapjes, een luiaard, een tapir, een landschildpad, verschillende vogelsoorten, 2 peccary´s, een baby rolstaartbeertje en een neusberen familie. Normaal kun je deze dieren alleen van ver weg aanschouwen en nu was het een dagelijkse taak om ze te voeren (sommige moesten echt met de hand gevoerd worden).

Het leven daar was wel even anders dan ik gewend was, maar het beviel mij opzich prima. Zo hadden we geen warm water (nou heb je dat ook niet echt nodig met de tropische warmte) en hadden we slechts enkele lampjes in de woonkamer die van elektriciteit werden voorzien door een zonnepaneel. Omdat er dus geen tv en geen internet was heb ik ´s avonds vooral veel gelezen, met andere vrijwilligers spelletjes e.d. gedaan en veel geslapen (meestal lag je rond 9 uur in bed en kwam je er om 7 uur weer uit). Omdat er in het dorpje aan de andere kant van de rivier enkele tv´s met generatoren waren konden we mooi de Nederlandse wedstrijden kijken dus daar heb ik niets van hoeven missen. Aangezien de werkweek 5 dagen heeft kon ik mooi mijn laatste weekend als vrij inplannen en hierdoor eerder naar Lima gaan om de (troost)finale te gaan kijken. Er is een Nederlands restaurant en met zo´n 100 andere Nederlanders (onder toeziend oog van de Peruaanse tv-crew) heb ik, onder het genot van een broodje kroket en een frietje mayo, de wedstrijd gekeken.

Oké weer even terug naar Esperanza Verde, want daar valt nog wel het e.e.a. over te vertellen. Zo heb ik 2 vogelspinnen in ons huis gevangen, waarvan eentje in de slaapkamer naast de mijne (de avond daarvoor dacht ik er eentje in mijn bed gezien te hebben dus dat zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn). Omdat deze handgrote spinnen wel supersnel maar niet giftig zijn kun je ze oppakken en ,waaghals die ik ben, dat was dan ook wat ik heb gedaan. Bij het opvangcentrum wordt alles zo milieuvriendelijk als mogelijk gedaan, maar je kunt helaas wel echt merken dat de lokale mensen niet met het milieu bezig zijn aangezien al het afval gewoon op de grond of de rivier ingaat. Het is te hopen dat de regering de mensen eindelijk gaat voorlichten, maar ook dat de mentaliteit gaat veranderen (de Peruanen komen over het algemeen vrij ongeïnteresseerd over). Maargoed ik heb toch een leerzame en leuke tijd bij Esperanza Verde gehad. Na een comfortabele rit terug naar Lima (deze keer had ik een luxe bus incl. bediende die eten en drinken kwam rondbrengen) en de wedstrijd was het weer zaterdagavond dus konden we weer de nette kleren uit de tas halen en de partyscene gaan verkennen.

Het is momenteel alweer een week geleden dat ik de foto´s heb geüpload en heb alweer verschillende dingen meegemaakt. Deze ga ik echter bewaren voor mijn volgende verslag anders wordt het wel heel langdradig.

Ik wens iedereen een fijne vakantie en ik houd jullie op de hoogte.

Hasta Luego!

P.S. ik kreeg zaterdagavond pas voor het eerst mee wat er in Oost-Oekraïne is gebeurd en was best geschrokken. Ik hoop dan ook dat het onderzoek snel duidelijkheid geeft en dat de daders gestraft worden.